24 Temmuz biz gazeteciler için önemlidir.
Kısaca Basın bayramı olarak bilinir ülkemizde.
Aslı "Türk Basınından sansürün kaldırılması ve Basın Bayramı" olup isim babası efsane isim Falih Rıfkı Atay'dır.
Önemli dedik ama aslında bir kıymeti harbiyesi kalmamıştır günümüzde.
Yıllar öncesi sansürün kaldırıldığı bir ülke de bayram olması normaldir.
Bugün geldiğimiz noktada "olmasa da olur" kıymetindedir.
Dünya basın özgürlüğü sıralamasında 180 ülke içerisinde 157'ci olmamız ve sonunculuğa doğru emin adımlarla ilerlememiz sizlere bir fikir verebilir.
Kalemi kırılıp, cezaevlerine atılan gazeteci sayısındaki liderliğimizde iyi bir göstergedir.
Gelelim 24 Temmuz'a;
Bu "özel" günümüzü kutlamak isteyen siyasiler, çeşitli sektörlerin temsilcileri, sade vatandaşlarımız ve dostlarımız sosyal medyada kutlama yarışına girdiler 24 Temmuz'da.
Hepsine içtenlikle şahsım ve arkadaşlarım adına teşekkür ediyorum.
Büyük çoğunluğunun günün ismini yalan yanlış yazmalarına aldırmıyorum.
İlan vererek kutlama yapmayı akıl edemeyen STK'lara kızmıyorum.
Yıl boyu basını bedava kullanan ama senede bir gün hatırlamayı bile unutan malum başkanlara takılmıyorum.
Her halta fikir yürütüp, beyanat veren siyasilerin 24 Temmuz'da kuzuların sessizliğine bürünmelerini de dert etmiyorum.
"Gazeteci" geçinen çakalların "bahşişini peşin vererek" kullanan sahte Mersinlileri ciddiye bile almıyorum.
Tersine hepsine teşekkür ediyorum.
Basın Bayramında Atatürk'ün huzuruna çıkıp  çelenk koyamazken, onun basınla ilgili vecizelerini dilinden düşürmeyen.
Hatta;
 "Sözde" kutlama mesajını bile sosyal medyada öğleden sonra yayınlamayı akıl edebilen Gazeteciler Cemiyeti'ne bile "laf sokmuyor" tersine teşekkür ediyor, kutluyorum. 
Gazetecilik sorumluluğuna sahip arkadaşlarım ve mesleğim adına bu teşekkürlerim.
İçerisinde bulunduğumuz şartları ve bizlere yaşatılan iklimi derinden hissettirdikleri için.
Lütfen gülmeyin.
Ben çok ciddiyim.
Tekrar, tekrar teşekkürler.
**
Sevdiğim Laflar:
"ÖLMÜŞ EŞEK KURTTAN KORKMAZ!.."