Yine önemli bir gündemi geçiştirdik.

Geçtiğimiz hafta yaşadığımız ve merkez üssü Kıbrıs Rum Kesiminin 60 km doğusu olan, 6.6 şiddetindeki deprem, yanılmıyorsam İngiltere’den, Mısır’a kadar 7-8 ülkede hissedildi.
Özellikle ülkemin güneyinde hissedilen ve gece uykudan uyandıran depremde yaşanan ilk şoktan sonra akla ilk gelen yer eminim nükleer santral inşaatı olmuştur.
O gece aktif olmadığına çok sevindik ve şükrettik.
Ama aktif olduğunda sarsıntısı yüksek bir depremde yaşanacak korku ve paniği açıkçası kestiremiyorum.
Endişeliyiz ve korkuyoruz çünkü!
Aslında buna ispata gerek yok ama, kısa bir anı.
Irak Lideri Saddam Hüseyin’in çılgın kararlar aldığı ve deli ilan edildiği yıllardı.
80’li yılların ortalarında Saddam’ın uzay topu icat ettiğini ve yanlış hatırlamıyorsam ya bin, ya da on bin km mesafeye kadar vurabileceğini, bizim anlı-şanlı medya yine CIA’nın gazına gelerek yazmış ve halkı açık açık hem uyarmış, hem de korkutmuştu.
Hatta Saddam’ın hedefleri arasında Mersin’in de olduğu yazılınca, olanlar olmuş, panik üstüne panik yaşanmıştı.
Sonra ne mi oldu?
Şaka sanmayın, bilen bilir!
Özal hükümetinin emri ve valiliğin resmî genelgesi ile Mersin’de depolar, antrepolar sığınağa dönüştürüldü.
Bütün apartmanların bodrum katları sığınak olacak şekilde inşa ettirildi.
Hatta bazı apartman bodrumlarının girişinde bilmem kaç numaralı sığınak diye yazılar hala mevcuttur.
Felaketlere karşı hassasiyetimiz o yüzden, çok görmeyin…
Bu korku bizde kendiliğinden oluşmadı.
Kaldı ki; nükleer santrallerin nelere mal olduğunu, nasıl bir felakete yol açtığını anlatmaya gerek yok.
Ayrıca, gerek sosyal medyada, gerekse ulusal medyada nükleer santrallerin ülkelere göre teknolojileri ve çevresel etkileri ile ilgili yaşanan bilgi kirliliği işin cabası.
Neyse nerede kalmıştık.
Santrali inşa eden firma ısrarla 9 şiddetindeki depreme dayanıklı olduğunu anlata dursa da, geçtiğimiz yıl üst üste hiç bir sebep yokken temel betonlarında yaşanan çatlakları hepimiz duyduk, gördük, biliyoruz.
Koca koca kanallar, gazeteler bile yayınladı, yazdı.
Çatlak betonları firma bir süre sonra yalanladı.
Yalanladı ama kafalardaki soru işaretleri silinmedi.
Çünkü işin aslı nedir bilemiyoruz.
Ama bildiğimiz bir şey var ki; Ciddiyetsiz ve disiplinsiz bir sürece tanıklık ediyoruz.
Büyükeceli nükleer santral inşaatında yaşananlar malum.
Servisçilerin ve işçilerin inşaat sahasında sürekli meydan kavgaları, maaş alamadıklarını iddia eden işçiler, inşaatla ilgili sosyal medya üzerinden olumsuz paylaşım ve iddiada bulunanları da bu nedenlere ekleyebiliriz.
Gelişmekte olan bir ülke olduğumuz için toplumu doğru bilgilendirmek gibi bir sorumluluk taşımıyor Rus firması…
Sosyal medyada dönen videolara, iddialara hep bir yalanlama hep bir öteleme yapıyor.
Keza yöre halkı ve basın dışında hesap soranı da göremiyoruz.
Değeri 20 milyar dolar olan nükleer santral inşaatı için bu saatten sonra çıkıp da, “zemin sorunları yaşıyoruz, Ecemiş fay hattı ve etkilendiğimiz diğer çevresel fay hatları yüzünden bu santrali buraya inşa etmemiz olanaksız” derler mi? Vallahi bilemiyorum.
E haliyle onca yaşananlardan sonra insanların endişe ve korkuya kapılması çok doğal.
Peki ömür boyu bu korku ve endişe ile nasıl yaşayacağız?
Nasıl ikna olacağız bölgenin güvenli olduğuna, 
Endişelerimiz kim nasıl giderecek?
Korkularımız, güvene nasıl dönüşecek?
Allah korusun, ileride yaşanacak olası bir felakette ‘’pardon!’ mu denecek?

Not; ( Bu yazıyı kaleme aldığım dün akşamın ilerleyen saatinde Mersin’ de hafif hissedilen Kayseri merkezli bir deprem daha yaşadık