Dün günlerden Uğur Mumcu’ydu.
Anlatmaya gerek yok.
Bugünleri görmememiz için çalıştı, durdu.
Yazdı.
Çizdi.
Anlattı.
Gözümüzü açalım.
Beynimizi çalıştıralım diye uğraştı, ömrünü verdi.
Ne, anlayabildik.
Ne gözümüzü açabildik.
Nede beynimizi çalıştırabildik.
Ancak “anma” günlerini hiç unutmadık.
Her anma gününde koca koca laflar ettik.
Gözyaşı dökenlerimiz bile oldu, oluyor.
Kafaların içine bakıyoruz;
Tın tın.
Bir gram anlayabilseydik.
Bir milim görebilseydik.
Bir dakika da olsa beynimizi çalıştırabilseydik.
Bu günleri görürmüydük?.
Zalimin elinde tutsak;
Cahile kurban olarak yaşamayı bu kadar kanıksarmıydık.
Hırlıyı.
Hırsızı.
Arsızı.
Uğursuzu.
Namussuzu.
Gazeteci yaparmıydık?.
Bu liboş gazetecilerin faşistlere kapıkulu olmasını.
Sahibinin kuyruğu olma hasletlerinin nasıl hızla geliştiğini, utanmazlığın zirvesinde nasıl mutlu mesut yaşadıklarını görürmüydük ?.
Koca, koca laflara gerek yok.
İyi ki ne hallere düştüğümüzü görmedin koca yürekli adam.
Ruhun şad olsun.
Unutmadık seni.
Ama hala anlayamadık.
Affet bizi!..
**
Sevdiğim Laflar:
“DELİ ARLANMAZ, SAHİBİ ARLANIR!..”